We hadden ze gisteravond al gevraagd eten voor ons klaar te maken. Vier veel te grote dozen kwamen achter de receptie vandaan. Waar moeten we het laten? (Zowel in onze bagage als in onze magen.)
Uiteindelijk komt er een papieren zak te voorschijn waar normaal de vieze was in moet. Dat hij na twee bochten al scheurt deert niet.
De chauffeur staat nog voor een dichte poort en wij wachten wat op de stoep. Kunnen we nog even wakker worden. Na wat geschreeuw wordt de poort open gedaan en kunnen we aan een twee uur durende hobbelende rit beginnen.
Emiel vind het net een achtbaan, Lies vind het al lang best...
Eenmaal op het station moeten we in de auto blijven. De chauffeur gaat eerst kijken waar onze trein vandaan gaat en of hij wel op tijd vertrekt. Dat blijkt niet zo te zijn. Hij heeft vertraging.
Uiteindelijk loodst de gids veilig en snel over het redelijk rustige station. De trein krijgt alsmaar meer vertraging naar uiteindelijk vertrekken we dan toch, 50 minuten te laat.
De trein is gewoon de slaaptrein, we hebben de stoelen beneden en het bed boven tot onze beschikking. We zaten eigenlijk niet naast elkaar, maar de gids en de meneer van de spoorwegen regelde snel dat we dit wel zaten. Alles voor de toerist zo lijkt het!
Erg hard gaat hij niet, we leggen 313 kilometer af in ruim acht uur. De opgelopen vertraging halen we alweer snel in. Onderweg komt er een meisje bij ons kijken. Lief ding maar wel wat baldadig. Haar moeder verteld trots over haar dans en schrijf kunsten. (ze was drieeneenhalf) en laat haar een liedje zingen. We kennen het engelse liedje dus zingen mee. Het meisje blijkt dus ook prima engels te spreken en te verstaan!
Maar op het moment dat ze begint te slaan en met de schoenen van Lies ervan door gaat is het klaar, moeder neemt haar weer mee. Toch komt ze stiekem af en toe kijken en verteld ze verhalen in het hindi. Vooral Emiel is interessant, op zijn vragen reageerd ze wel, Lies wordt genegeerd of geslagen. Ach ja bij de ZuidWester zijn we niet anders gewend. Altijd fijn! Toch zonde dat we de bellenblaas niet meer ingepakt hebben! Had leuk geweest.
Na acht uur bereiken we in slakkengang het station, de deuren van de treinen hier kunnen open wanneer men maar wil, terwijl we rijden maar wel klaar staan om uit te stappen staat de nieuwe gids alweer klaar met een briefje, Nijpels, Bessels. Hij waarschuwd dat we pas moeten uitstappen als de trein stilstaat en loodst ons vervolgens over een heel druk station naar de taxi.
Weer twee man voor ons aan het werk!
Terwijl wij verzinnen waar we trek in hebben als we weer thuis zijn (sommige dingen zoals vers fruit en normaal broodbeleg missen we) en ons afvragen waar de koeien hier gebleven zijn worden we dwars door de stad gereden richting het hotel. Er wonen drie miljoen mensen in Varanasi, dat is te merken ook! Het hotel staat aan de Ganges en toen we nog in de auto zaten en Emiel zich hardop afvraagd of we een kamer met uitzicht op de rivier hebben word dit meteen geregeld. In de kamer horen we dat de mensen die hem besproken hebben niet op zijn komen dagen, nu hebben wij hem. Het is de beste kamer van het hotel, we geloven het meteen!
Inmiddels staat de timelapse camera te draaien en genieten wij van het uitzicht. Morgen om half zes de rivier op om te kijken naar alle badende mensen. We zijn benieuwd!
Published with Blogger-droid v1.7.4
Wat onwijs leuk geschreven!! Als ik tijd heb ga ik zeker alles es terug lezen :D
BeantwoordenVerwijderenEn uiteraard in het echie alles nog horen van jullie :)
Liefs! Ienie
Goed te lezen dat het jullie goed gaat ( buiten wat diarrhee en verkoudheden om)
BeantwoordenVerwijderenGeniet van jullie laatste dagen en goede terugreis!
groeten uit Achthuizen